Una mama ada in manos sa fizza

cantende una durche ninnia,

dae un'ala su babbu s'abbizzat,

est fieru de cust'armonia.

E a sos sacrifiscios pensende

chi an fattu pro custa creatura,

ambos fian die die traballende

e una domo aian fattu chin cura.

Ma bastat ebbia unu mamentu,

su chelu est nieddu in tempesta

cun lampos e tronos tirande est su ventu,

pius nudda in fattu n'de restat...

Populu meu picamus corazzu

non semus fattos pro nos accuggiare,

ca si onzi manu istringhet sa manu (de un atteru sardu)

finas custa vorta no c'amus a pesare.

De tottus est mannu s'ispantu

pro su chi at fattu sa Natura,

in foras s'intendet su piantu

pro chie est mortu in sa disaura.

Custas animas sunt bolende

in artu auve Nostru Segnore,

pregande chi tottu sa zente

no irmentighet cust'alluvione.

Ca est bastadu ebbia unu mamentu,

su chelu est nieddu in tempesta

cun lampos e tronos tirande est su ventu,

pius nudda in fattu n'de restat...

Populu meu picamus corazzu

non semus fattos pro nos accuggiare,

ca si onzi manu istringhet sa manu (de un atteru sardu)

finas custa vorta no c'amus a pesare.
© Riproduzione riservata